Het Huttendorp in Stadshagen is door de jaar heen steeds groter geworden. Wat negentien jaar geleden klein en simpel begon op het Mannagras behoort tegenwoordig tot de grootste huttendorpen van Nederland.
Deze week timmerden zo’n vierhonderd kinderen er naar hartenlust op los in het Twistvlietpark. Hinrie Zigterman, bestuurslid en organisator, kan vrijdag tevreden terugblikken op een geslaagde editie. Toch zijn er wel zorgen, het huttendorp is afhankelijk van vrijwilligers. “We merken dat het krap begint te worden,” zegt Zigterman. “De veiligheid van de kinderen is gewoon het belangrijkste. Om dit te borgen moeten we het aantal deelnemers beperken.”
Geen junior bouwplaats
De krapte heeft dit jaar geen gevolgen gehad voor de doelgroep, kinderen in de leeftijd van zes tot twaalf jaar oud. Het jongste grut uit de Zwolse vinexwijk is wel de dupe geworden van het vrijwilligerstekort. Sinds jaar en dag konden de oudste peuters en jongste kleuters samen met hun oudere broertjes en zusje terecht in het huttendorp. “Voor die ukkies hadden we een junior bouwplaats. Daar konden ze knutselen en spelen op een springkussen,” vertelt Zigterman. “Dit jaar hebben we het helaas moeten laten vervallen.” Zigterman hoopt dan ook op meer vrijwilligers in de toekomst.
Kindergeluk
Hij krijgt bijval van Robin Mittelmeijer, organisator en bestuursvoorzitter. “De vrijwilligers zijn cruciaal voor het huttendorp. Ze zijn actief bij de voorbereidingen, het enorme logistieke proces rondom het huttendorp en de opbouw van het evenement,” zegt Mittelmeijer. “In de vier dagen dat de hutten gebouwd begeleiden ze de kinderen en op vrijdag zijn ze nodig bij de afbraak van het spektakel.” Een financiële beloning voor al het werk zit er niet in. “Het zien van al dat kindergeluk en dat plezier wat van die koppies afstraalt maakt het onbetaalbaar,” aldus de voorzitter.
Huttendorpfamilie
Manon Stroeve kan dat beamen. Zij is al jaren vrijwilliger van het huttendorp. “Ik ben één van de eerste bewoners van Stadshagen. Mijn kinderen gingen, toen ze nog jonger waren, ieder jaar naar het huttendorp.” Voor Manon een goede reden om tegenwoordig de handen uit de mouwen te steken als vrijwilliger. Als snel blijkt dat haar, inmiddels volwassen, kinderen nog steeds naar het huttendorp komen. Het enige verschil is dat ze nu rondlopen in de felgekleurde shirts van de vrijwilligers. “Tja, eigenlijk zijn wel een huttendorpfamilie. Mijn man is ook vrijwilliger,” grinnikt Stroeve.
Topsfeer en plezier
De 21-jarige Dylana is één van de dochters van Manon. Zij houdt zich onder meer bezig met het logistieke proces. “Ik ben inmiddels acht jaar actief als vrijwilliger,” zegt Dylana. “Het kost mij wel tijd maar het geeft me veel plezier. De sfeer onder de vrijwilligers is top en dan al dat plezier van de kinderen erbij.” Ze hoeft niet lang na te denken of ze volgend jaar weer van de partij is. “Ja, honderd procent zeker weten!”
Nieuwe vrienden
Jennifer Jager (15) bouwde als kind al hutten, niet in Stadshagen maar in Zwolle Zuid. Nu leert ze de kinderen in Stadshagen de fijne kneepjes van het huttenbouwvak. “Dat is ontzettend leuk om te doen,” aldus Jennifer. “Maar het is ook ontzettend gezellig en door het contact met andere vrijwilligers maak ik weer nieuwe vrienden.”
Leerzaam en verantwoordelijk
Eén van de jongste vrijwilligers is Lucas Schreuder. Hij is nu nog veertien jaar. “Binnenkort ben ik jarig en vond het super om vrijwilliger te worden,” zegt hij. Toen hij nog deelnemer was keek hij op tegen de vrijwilligers die hem hielpen. “Nu ben ik er zelf eentje en dat is leerzaam. Ze leren mij hier wat het betekent om verantwoordelijk te zijn voor anderen.” Hij komt niet alleen om iets te leren. “Nee, het is gewoon gezellig met de andere vrijwilligers en je krijgt gratis eten en drinken!”
Voortbestaan nog niet in gevaar
Het voortbestaan van het huttendorp is sowieso niet aan de orde volgens Zigterman. Hij kent de problemen bij andere huttendorpen in het land. Sommige zijn afgelast door het vrijwilligerstekort, bij andere is een vrijwilligersplicht ingevoerd voor de ouders. “Zo erg is het gelukkig niet in Stadshagen,” zegt hij. “We hopen dan ook dat mensen een kijkje nemen op onze website en zich aanmelden als vrijwilliger.”
Tekst en foto’s: Peter Denekamp
